Dziś będzie krótko i zwięźle (przynajmniej będę się starać). Dlaczego „na drugą nóżkę”? Bo zazwyczaj nie czytam przeczytanych książek po raz drugi, zdarzyło mi się to wcześniej tylko raz, kiedy kilkukrotnie sięgałam po „Wichrowe Wzgórza”. Teraz, dla równowagi, przeczytałam Dwór po raz drugi, po części chcąc go sobie przypomnieć, a po części zyskać więcej dystansu, gdyż za pierwszym razem zwyczajnie się nim „zachłysnęłam”.
„Złożyłam obietnicę i dotrzymywałam jej już tak długo, że bez niej byłam nikim.”
„Wskazał brodą nóż.
– Jest twój. Tylko proszę, nie wbij mi go w plecy.”
To czego brakowało mi w Dworze to przede wszystkim czysta akcja, na którą liczyć możemy dopiero pod koniec lektury. Wcześniej napięcie narasta niespiesznie, a autorka daje nam czas na zapoznanie się z dość skomplikowanym światem kosztem tempa akcji. Wątek romantyczny w powieści, choć wydaje się być najważniejszym, zbudowany został, w moim przekonaniu, zbyt sztampowo. Choć bardzo chciałam dostrzec w Tamlinie tego najwspanialszego ze wspaniałych, to postać księcia fae jest dla mnie zbyt mdła i pozbawiona jasnego wyrazu. Wielka miłość, tajemnicza klątwa i niespiesznie prowadzona akcja przez lwią część historii stworzyły mieszankę, która z początku zawróciła mi w głowie. Muszę przyznać, że po drugim podejściu mój entuzjazm osłabł, przez co nie patrzę już na twórczość Sary J. Maas z tak maniakalnym oddaniem jak zdarzało mi się to wcześniej. Nadal jednak uważam, że Dwór Cierni i Róż jest zdecydowanie jedną z lepszych książek jakie czytałam, ze względu na połączenie baśniowego charakteru historii z pełnym bezwzględności i przemocy, dwulicowym światem fae.
Fabuła: 7/10
Świat przedstawiony: 9/10
Bohaterowie: 8/10
Narracja: 8/10
Projekt graficzny: 8/10
Ogólne wrażenia: 8/10
Średnia ocena: 8/10
17 komentarzy “Na drugą nóżkę #1. Dwór Cierni i Róż – S. J. Maas!,”
Pierwszy tom też mi się podobał. Nie jest to arcydzieło, bo chwilami widać niedopracowanie i zdarzają się nużące fragmenty, ale ogólnie przyzwoita powieść.
O tej serii słyszał chyba już każdy i muszę powiedzieć, że poluję na nią, ale nadal nie mam nawet pierwszego tomu. Akcja wygląda bardzo fajnie i czasem warto przeczytać drugi raz książkę, aby porównać swoje przemyślenia na jej temat.
Pozdrawiam // ksiazkiwpiekle.blogspot.com
Każdy czytał i ja tez. Jedna z moich ulubionych serii, mimo ostatniego tomu, który totalnie mnie rozczarował.
Pozdrawiam,
mariadoeseverything.blogspot.com
Po drugim tomie byłam strasznie zakręcona na punkcie Dworów, ale trzeci odłożyłam po 200 stronach i nie mogę się zabrać by do niego wrócić. 😐 Początek zdecydowanie słabszy od poprzednich.
Oj tak, pierwsza część jest bardziej bajkowa, a momentami dość infantylna jak na powieść young adult. Drugi tom podobał mi się zdecydowanie bardziej. 🙂
Pozdrawiam serdecznie. 🙂
Nie przepadam za narracją pierwszoosobową w książkach, owszem, w niektórych taka narracja jest wręcz wskazana, ale jednak.
A ja własnie trafiłam na tone książek, w których narracja pierwszoosobowa okazała się strzałem w dziesiątkę. Akurat niedawno czytałam zakończenie tej trylogii i meeeh… Ale na pewno dwa poprzednie tomy przeczytam jeszcze nieraz 🙂
Słyszałam o tej serii, ale nie miałam jeszcze sposobności dopaść jej i przeczytać. Zaległości nadrobię na pewno!
Btw ja też kilkakrotnie czytałem „Wichrowe Wzgórza" – ta książka jest tak magiczna, że nie da się jej po prostu przeczytać i zapomnieć. A co do powieści Sarah. J. Maas, zauważyłem, że zbiera wiele pozytywnych opinii 🙂
Ha!, mam w domowej biblioteczce i czeka na mnie 🙂 Dziękuję za recenzje 🙂
Ta narracja pierwszoosobowa brzmi kusząco 🙂
Po nowym roku koniecznie muszę się zabrać za tę serię. Bardzo mnie ciekawi.
Pozdrawiam. i zapraszam do mnie 🙂
Kasia
http://misskatherinesblog.blogspot.com
IG @misskatherinesblog (https://www.instagram.com/misskatherinesblog/)
Miło wreszcie spotkać kogoś, kto też pokochał "WW"! <3
Powieści Maas zbierają faktycznie dobre noty. To taka miła "odskocznia" od poważniejszej literatury.
Fajny pomysł z tym czytaniem dwa razy – ja po kilka razy wracam tylko do "Mistrza i Małgorzaty" 🙂 Tematyka kompletnie nie moja, ale jest ktoś, kto ucieszy się z takiego prezentu pod choinką 🙂 A recenzja super!
Ja też zwykle nie czytam książek po raz drugi, szkoda czasu, ale są wyjątki. Na przykład Belgariadę czytałam dwa razy i chcę trzeci, Sandersona też mam zamiar sobie powtórzyć… Do Dworów nie jestem przekonana. Raz recenzje zachęcają, raz odpychają, i tak się waham, czy to czytać… Ale ostatnio wszelkie YA mnie drażnią i jakoś je omijam 🙁
rzadko kiedy dwa razy czytam tą książkę a na pewno nie po krótkim czasie kiedy wiem co się wydarzy, chociaż to też sposób żeby wychwycić elementy, które umknęły nam kiedy czytamy książkę za pierwszym razem i nas pochłania 🙂
Oj, zgadzam się, Tamlin mdły był dość. 🙂
Uwielbiam przeróbki baśni, dlatego sam pomysł na książkę bardzo mi się spodobał, czytało się dobrze. Ale czegoś mi zabrakło, żebym się zachwyciła do końca. I sama nawet nie wiem czego.